آیا بتاهیستین یک آنتی هیستامین قوی است؟

بتاهیستین دارویی است که معمولا برای درمان شرایط مختلف، به ویژه موارد مربوط به سرگیجه و اختلالات تعادل استفاده می شود. با این حال، اغلب در مورد طبقه بندی آن به عنوان آنتی هیستامین سردرگمی وجود دارد. در این وبلاگ به بررسی ماهیت بتاهیستین می پردازیم و اینکه آیا می توان آن را یک آنتی هیستامین قوی دانست.

بتاهیستین چیست و چگونه کار می کند؟

بتاهیستین دارویی است که عمدتاً برای درمان سرگیجه، بیماری منیر و سایر اختلالات تعادل تجویز می شود. این به عنوان آنالوگ هیستامین طبقه بندی می شود، به این معنی که ساختاری مشابه هیستامین، یک ترکیب طبیعی در بدن دارد. با این حال، مکانیسم اثر آن کاملا متفاوت از آنتی هیستامین های سنتی است.

بتاهیستین با بهبود جریان خون در گوش داخلی، که مسئول حفظ تعادل و جهت گیری فضایی است، عمل می کند. این امر با گشاد کردن رگ‌های خونی و افزایش غلظت هیستامین در گوش داخلی به دست می‌آید. این افزایش سطح هیستامین به تنظیم تعادل مایع و فشار در لابیرنت کمک می کند، ساختاری حیاتی در گوش داخلی که مسئول تعادل و شنوایی است.

در حالی که بتاهیستین پودر با گیرنده های هیستامینی تعامل دارد، روش اصلی عمل آن ماهیتا آنتی هیستامین نیست. مانند آنتی هیستامین های سنتی، عملکرد هیستامین را مسدود یا مهار نمی کند. در عوض، اثرات هیستامین را در نواحی خاصی از بدن، به ویژه گوش داخلی، تقلید می کند تا جریان خون و تنظیم مایعات را بهبود بخشد.

آیا بتاهیستین آنتی هیستامین است یا چیز دیگری؟

علیرغم نام و شباهت ساختاری آن به هیستامین، بتاهیستین یک آنتی هیستامین واقعی در نظر گرفته نمی شود. آنتی هیستامین ها داروهایی هستند که در درجه اول با اتصال به گیرنده های هیستامین و جلوگیری از اعمال اثر هیستامین، اثرات هیستامین در بدن را مسدود یا خنثی می کنند. آنها معمولاً برای درمان واکنش های آلرژیک، تب یونجه و سایر شرایطی که شامل ترشح بیش از حد هیستامین است استفاده می شوند.

در مقابل، بتاهیستین به عنوان آگونیست هیستامین عمل می کند، به این معنی که به گیرنده های هیستامین خاصی، به ویژه گیرنده های H3 متصل می شود و آنها را فعال می کند. این فعال سازی منجر به افزایش ترشح هیستامین می شود که برای بهبود جریان خون و تنظیم مایع در گوش داخلی مفید است. بنابراین، بتاهیستین مکانیسم اثر متفاوتی نسبت به آنتی هیستامین های سنتی دارد.

در حالی که بتاهیستین ممکن است برخی از اثرات خفیف آنتی هیستامین مانند به دلیل شباهت ساختاری آن به هیستامین داشته باشد، این اثرات به طور کلی در مقایسه با نحوه عملکرد اولیه آن به عنوان آگونیست هیستامین ناچیز در نظر گرفته می شوند. در نتیجه، بتاهیستین پودر به عنوان یک آنتی هیستامین قوی طبقه بندی نمی شود و معمولاً برای درمان شرایطی که نیاز به اثر آنتی هیستامین قوی دارند، مانند رینیت آلرژیک یا کهیر استفاده نمی شود.

نقش بتاهیستین در سرگیجه و اختلالات تعادل

بتاهیستین در درجه اول برای درمان سرگیجه استفاده می شود، علامتی که با احساس چرخش و اختلال در تعادل مشخص می شود. این به ویژه در مدیریت سرگیجه مرتبط با بیماری منیر، وضعیتی که با دوره‌های سرگیجه، وزوز گوش (زنگ در گوش)، کاهش شنوایی، و احساس فشار یا پری در گوش آسیب‌دیده مشخص می‌شود، مؤثر است.

در بیماری منیر، بتاهیستین به تنظیم تعادل مایع در لابیرنت کمک می کند، تجمع مایع اضافی را کاهش می دهد و علائم سرگیجه و سرگیجه را کاهش می دهد. اغلب به عنوان یک گزینه درمانی طولانی مدت برای مدیریت دوره های مکرر سرگیجه در بیماران مبتلا به بیماری منیر تجویز می شود.

علاوه بر این، بتاهیستین برای درمان سایر اختلالات تعادل، مانند سرگیجه موضعی حمله ای خوش خیم (BPPV)، نوریت دهلیزی، و میگرن دهلیزی استفاده می شود. در این شرایط، بتاهیستین جریان خون و تنظیم مایعات را در گوش داخلی بهبود می‌بخشد و به بازیابی تعادل و کاهش دفعات و شدت دوره‌های سرگیجه کمک می‌کند.

مکانیسم اثر: آگونیست هیستامین و اثرات عروقی

مکانیسم اصلی اثر بتاهیستین شامل اثرات آن به عنوان آگونیست هیستامین و توانایی آن در بهبود عملکرد عروقی در گوش داخلی است. در اینجا توضیح دقیق تری در مورد چگونگی وجود دارد بتاهیستین پودر این نسخهها کار میکند:

1. فعالیت آگونیست هیستامین:

• بتاهیستین به گیرنده های H3 که گیرنده های هیستامین پیش سیناپسی هستند که در مغز و سایر قسمت های سیستم عصبی مرکزی قرار دارند، متصل می شود و آنها را فعال می کند.
• فعال شدن گیرنده های H3 منجر به افزایش ترشح هیستامین از نورون های هیستامینرژیک می شود.
• این افزایش ترشح هیستامین باعث افزایش جریان خون و تنظیم مایع در گوش داخلی می شود و به بهبود سرگیجه و اختلالات تعادل کمک می کند.

2. اثرات عروقی:

• بتاهیستین رگ های خونی گوش داخلی را گشاد می کند و جریان خون و اکسیژن رسانی به لابیرنت و ساختارهای مرتبط را بهبود می بخشد.
• این جریان خون بهبود یافته به حفظ تعادل مایع و فشار مناسب در گوش داخلی کمک می کند، که برای عملکرد طبیعی و تعادل دهلیزی بسیار مهم است.
• علاوه بر این، بتاهیستین ممکن است با کاهش استرس اکسیداتیو و التهاب، اثر محافظتی بر ساختارهای گوش داخلی داشته باشد.

3. تعدیل انتشار ناقل عصبی:

• نشان داده شده است که بتاهیستین آزادسازی انتقال دهنده های عصبی مختلف از جمله هیستامین، استیل کولین و نوراپی نفرین را در نواحی مختلف مغز تعدیل می کند.
• این تعدیل آزادسازی انتقال دهنده عصبی ممکن است با تأثیر بر سیستم دهلیزی و مسیرهای عصبی مرتبط، به اثرات درمانی بتاهیستین در اختلالات سرگیجه و تعادل کمک کند.

توجه به این نکته مهم است که در حالی که نحوه عملکرد اولیه بتاهیستین به عنوان آگونیست هیستامین است، اثرات دارویی دیگری مانند خواص آنتی کولینرژیک خفیف و ضد تشنج را نیز نشان می دهد که ممکن است به مشخصات کلی درمانی آن کمک کند.

عوارض جانبی احتمالی بتاهیستین چیست؟

مانند هر دارویی، بتاهیستین می تواند در برخی افراد عوارض جانبی ایجاد کند. شایع ترین عوارض جانبی مرتبط با بتاهیستین عبارتند از:

1. اختلالات گوارشی: بتاهیستین ممکن است باعث تهوع، استفراغ، ناراحتی شکمی یا اسهال در برخی بیماران شود، به ویژه در ابتدای درمان یا زمانی که دوز افزایش می یابد.

2. سردرد: برخی از بیماران ممکن است در حین مصرف بتاهیستین دچار سردرد یا میگرن شوند.

3. خستگی و خواب آلودگی: بتاهیستین پودر می تواند باعث احساس خستگی یا خواب آلودگی در برخی افراد شود.

4. واکنش های پوستی: بثورات، خارش، یا سایر عوارض جانبی مرتبط با پوست ممکن است در موارد نادر رخ دهد.

5. تپش قلب: برخی از بیماران ممکن است در هنگام مصرف بتاهیستین ضربان قلب یا تپش قلب را افزایش دهند.

6. گرفتگی یا ضعف عضلانی: بتاهیستین در موارد نادر با گرفتگی عضلات، اسپاسم یا ضعف همراه بوده است.

7. خشکی دهان و یبوست: بتاهیستین به دلیل اثرات آنتی کولینرژیک خفیف ممکن است باعث خشکی دهان و یبوست در برخی بیماران شود.

8. سرگیجه و سرگیجه: به طور متناقض، برخی از بیماران ممکن است بدتر شدن اولیه سرگیجه یا سرگیجه را هنگام شروع درمان با بتاهیستین تجربه کنند که معمولاً با ادامه مصرف برطرف می شود.

توجه به این نکته ضروری است که شدت و فراوانی این عوارض می تواند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد و ممکن است وابسته به دوز باشد. اگر در حین مصرف بتاهیستین هر گونه عوارض جانبی شدید یا مداوم را تجربه کردید، توصیه می شود با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود برای ارزیابی و مدیریت مناسب مشورت کنید.

در حالی که بتاهیستین به طور کلی به خوبی تحمل می شود، ضروری است که دوز تجویز شده و دستورالعمل ها را به دقت دنبال کنید تا خطر عوارض جانبی به حداقل برسد.

موارد منع مصرف و اقدامات احتیاطی

بتاهیستین باید با احتیاط در افراد یا شرایط خاص استفاده شود، از جمله:

1. بیماری زخم پپتیک: بتاهیستین ممکن است خطر عوارض گوارشی مانند تهوع و استفراغ را در بیماران با سابقه بیماری زخم معده افزایش دهد.

2. آسم یا بیماری انسداد مزمن ریه (COPD): بتاهیستین به دلیل اثرات خفیف آنتی کولینرژیک ممکن است علائم تنفسی را در بیماران مبتلا به آسم یا COPD تشدید کند.

3. گلوکوم: بتاهیستین در بیماران مبتلا به گلوکوم باید با احتیاط مصرف شود، زیرا ممکن است فشار داخل چشم را افزایش دهد.

4. فئوکروموسیتوم: بتاهیستین ممکن است در تشخیص و درمان فئوکروموسیتوم، یک تومور نادر غده فوق کلیوی، اختلال ایجاد کند.

5. بارداری و شیردهی: ایمنی بتاهیستین در دوران بارداری و شیردهی به طور کامل ثابت نشده است و تنها در صورتی باید از آن استفاده کرد که مزایای بالقوه آن بیشتر از خطرات احتمالی باشد.

اگر شما نیز به این محصول علاقه مند هستید و می خواهید جزئیات بیشتری از محصول را بدانید یا می خواهید در مورد سایر محصولات مرتبط بدانید، لطفا با ما تماس بگیرید. iceyqiang@gmail.com.

منابع:

1. Lacour, M., & Stekers, O. (2001). هیستامین و بتاهیستین در درمان سرگیجه: توضیح مکانیسم های اثر. داروهای CNS، 15 (11)، 853-870.

2. Strupp, M., & Brandt, T. (2009). اختلالات دهلیزی محیطی. نظر فعلی در نورولوژی، 22 (1)، 81-89.

3. جک-تول، اس.، و واگنر، دبلیو (2006). بتاهیستین: خلاصه ای گذشته نگر از داده های ایمنی. ایمنی دارویی، 29 (11)، 1049-1059.

4. میرا، ای. (2003). بهبود تست برای شناسایی علت سرگیجه. مجله علوم اعصاب، 210(1-2)، 3-9.

5. هارکورت، جی، و وورترمز، تی (2006). بتاهیستین در بیماری منیر. مجله پزشکی تحصیلات تکمیلی، 82(965)، 169-172.

6. Mira, E., Guidetti, G., Ghilardi, L., Fattori, B., Malannino, N., Maiolino, L., ... & Nuti, D. (2003). بتاهیستین دی هیدروکلراید در درمان سرگیجه دهلیزی محیطی آرشیو اروپای گوش و حلق و بینی، 260(2)، 73-77.

7. Barranco, F., & López-Cuenca, R. (2013). بتاهیستین در درمان سرگیجه: بررسی عملکرد بالینی داروهای امروزی، 49(10)، 627-636.

8. Strupp, M., Zwergal, A., & Brandt, T. (2008). آتاکسی اپیزودیک نوع 2. نوروتراپی، 5(2)، 267-278.

9. Oberman, BS, Longrigg, A., & Pitcher, DW (1986). مروری بر بتاهیستین، یک آنالوگ هیستامین منحصر به فرد، در درمان سرگیجه. Drugs, 32 (Suppl 1), 14-24.

10. Vavelidis, K., & Janzen, VP (2004). بتاهیستین برای درمان سرگیجه: بررسی مجله گوش و حلق و بینی، 33(6)، 354-359.